Het slechtste schoolvoorbeeld!

Bokito

Maar terug naar dit dagelijkse rampzalige timeframe. Want het lijkt wel alsof de volwassen mensheid het besef van normen, waarden en veiligheid compleet verliest binnen dit kwartier. Door waanzin gedreven komt men als Bokito’s aan op de plaats van bestemming. Waar we ons meest waardevolle bezit blootstellen aan ondoordachte bewegingen. Waar we vanwege ‘tijdsdruk’ onze kinderen uit de auto te kiepen. Ouders rijden te hard, letten niet op en schatten situaties vooraf onvoldoende in. Het gaat wonderbaarlijk vaak nog net goed, maar wat nu als het die ene keer niet goed gaat? Is dat nodig om iedereen wakker te maken. Algemeen vinden bijna alle ouders en met hen ongetwijfeld menig schoolbestuur dat de situatie rondom scholen waar kinderen met de auto worden gebracht zeer onveilig is. Maar we doen er niets aan! Zijn wij zelf dan toch net iets belangrijker?

Ochtend-verplichtingen

Waarom kunnen de ouders niet 15 minuten eerder opstaan, of wellicht een half uur? Het begin van de dag-ritueel door samen te ontbijten en in alle rust richting school te vertrekken. Auto parkeren en met je kind naar het klaslokaal lopen om deze nog een fijne knuffel te geven en een leuke dag te wensen? Of wellicht gewoon samen fietsen in plaats van met de auto? We geven op deze manier het signaal af dat onze kinderen minderwaardig zijn ten opzichte van ons ‘volwassen leven’ vol met allerlei ‘nietszeggende’ ochtend-verplichtingen. Wat gaat iemand eigenlijk doen met die 20 seconden die ‘gewonnen’ zijn door het roekeloze rijgedrag, maar die net zo makkelijk kunnen leiden tot een ongekend ‘verlies’? Waar is het besef dat dit anders moet? En dat dit ook heel makkelijk anders kan? Daar waar wij kinderen in een gevaarlijke omgeving brengen om iets ‘te leren’, schijnen we zelf van deze situatie maar niets te willen leren. Bijzonder toch?

Ochtendstress

Moeten we niet wat met deze ochtendstress? Moeten we niet eens met onze leidinggevenden in gesprek om te bespreken of we iets later kunnen beginnen en een wat kortere lunchpauze houden? Moeten we eens kijken wat we kunnen doen om ons stressniveau aan te pakken, wellicht in overleg en gesteund door het bedrijf waar je werkt? Hebben we last van andere stress-symptomen waar we wat mee moeten?

Willen we niet allemaal weer bezig zijn met waar het om draait? Liefdevol zijn voor onze kinderen? De fijne rituelen van eenvoudig samen zijn en bewust momenten delen?